Ta część Patagonii nie jest już taka piękna jak południe Chile i Argentyny. Tutaj za to można pooglądać zwierzaki, poczynając od wędrujących po jezdni pancerników kończąc na gigantycznych słoniach morskich. Gdzieś po środku mieszczą się kolonie pingwinów. Przy okazji podglądania argentyńskiej fauny, dziwujemy się nad logiką Argentyńczyków. I tak na przykład w hotelu „A” pytamy o cenę. Za drogo więc dopytujemy o coś tańszego. Okazują się dość pomocni i kierują nas do Hotelu „B”. Hotel „B” zamknięty, a na drzwiach wisi kartka „Informacji udziela hotel A”. No to udzielili. Taki proceder zdarzył nam się nie raz, a zważywszy, że dość rzadko korzystamy z hoteli, można przypuszczać, że jest regułą. Dziwnie pokrętna logika rządzi również w sektorze obuwniczym. Szewc nr 1 przenosi właśnie lokal więc ma dwutygodniową przerwę. Wysyła nas do szewca nr 2, po czym, gdy po dwudziestominutowym spacerze prawie docieramy na miejsce podjeżdża do nas samochodem i wyjaśnia, że rzekomy szewc nr 2 to właśnie jego nowy lokal, a butów nie może zreperować, bo nie ma stosownych materiałów. Dziwny jest ten świat.

A poza tym nuda. Długa i monotonna jazda po płaskim. Na szczęście z każdym kilometrem robi się coraz cieplej, a wiatr nie zsadza nas już z motorów. Aura postanowiła nas jednak jeszcze zaskoczyć. Dwa dni ulewy i zerwało most na rzece. Za to znowu objawia się specyficzny sposób udzielania informacji. W zależności od źródła droga ma być otwarta za dwa dni lub dwa tygodnie. Poziom wody podobno nadal jest zbyt wysoki, żeby przekroczyć ją bez mostu. Objazd jest – można zrobić kółko przez pół kraju i nadłożyć jakieś dwa tysiące kilometrów, ale podobno w połowie „objazdu” też są nieprzejezdne miejsca. Teoretycznie można też pojechać trzysta kilometrów szutrem, ale policjanci twierdzą, że nawet jeśli deszcze całkowicie nie rozmyły drogi to biegnie ona przez prywatne pola i jest pozagradzana zamkniętymi na kłódkę bramami. Jednym słowem utknęliśmy. Jutro może jednak ruszymy, żeby na własne oczy przekonać się czy faktycznie nie da się tej rzeki sforsować. Jeśli się nie da założymy obóz przy zarwanym moście i będziemy wywierać presję na naprawiaczy, o ile w ogóle tam są, bo co do tego też mamy spore wątpliwości. Przy okazji tylko dodam, że most nie zarwał się na jakiejś podrzędnej wiejskiej drodze, a na jednej z dwóch dróg krajowych łączących północ z południem. Pomimo jednak odcięcia połowy kraju od dostaw paliwa i jedzenia priorytet ma zasada „mañana por la mañana”.