Troszkę nam ostatnio brakuje natury, więc w drodze do Quito robimy sobie rundkę po lagunach i wulkanach. Najpierw Laguna Quilotoa. Liczyliśmy na kemping w naturze z widokiem na lagunę a tu jakoś tak turystycznie, tarasy, restauracje. Na szczęście strażnik pozwolił nam się rozbić przy swojej budce, niestety bez widoku. Śpimy jednak dobrze, szczególnie, że wcześniej zaliczyliśmy spacer wokół laguny. Wydawało się, że pikuś a trochę jednak w kość dał. Kolejnego dnia odwiedzamy jeszcze targ, a potem próbujemy wjechać do parku Narodowego Cotopaxi. Nie mamy za bardzo szczęścia. Okazuje się, że do parku nie może wjechać wszystko co zaczyna się na „m”. Żadnych motorów i mascotas (zwierzaków). Jeszcze powinni napisać mujeres (kobiet), ale pewnie poprawni politycznie są. A potem zaczęło lać i tak przez całą noc i ranek. Chmurzyska takie, że okolicznych drzew nie było widać, a co dopiero wulkanu Cotopaxi. Dobrze, że chociaż w drodze na Quilotoa udało nam się go z daleka zobaczyć.

W Quito zatrzymujemy się u Marty i Mauricio. Czujemy się tu jak w domu. Mamy wrażenie, że gdy tak jedziemy z miejsca na miejsce i zatrzymujemy się u fajnych ludzi w przytulnym domu wpadamy jak śliwka w kompot, najchętniej zostalibyśmy na stałe (czyżby tęsknota?). Tym bardziej, że Marta jest Polką, więc pierwsze kilka godzin nawijamy po polsku jak właśnie wypuszczeni z samotni (biedny Mauricio). Później następuje faza pogaduch babskich (biedny i Mauricio i Krzysiek), a potem to już na zmianę i po babsku i po męsku, raz po polsku, raz po hiszpańsku. Jednego wieczoru spotykamy się jeszcze z Olą na wystawie Carlosa Echeverría Kossaka, malarza polsko-ekwadorskiego. Po tym wydarzeniu kupić Kossaka nabrało trochę innego znaczenia.

W Quito spotykają nas sytuacje absurdalne. W Casa de la Cultura dojrzeliśmy plakat reklamujący wystawę „Żyć aby umrzeć”. Zapowiadała się ciekawie, więc zapytaliśmy strażnika gdzie się odbywa. Strażnik szuka w papierach, dzwoni do kolegów i pyta: A czy to nie jest przypadkiem wystawa „Umrzeć aby żyć”? No może i tak, ale gdzie jest, pytamy. Aaaa, nie wiem. W końcu udaje nam się zlokalizować wystawę pozostaje tylko sprawdzić adres. Tym razem męczymy dziewczynę w recepcji Casa de la Cultura. Myśli, myśli w końcu pyta przechodzącego starszego pana. Pan zatrzymał się ładnie przywitał i ze szczegółami powiedział jak trafić na wystawę. Co w tym absurdalnego? Dziewczyna obstawiona komputerami z Internetem o to jak trafić zapytała… niewidomego.

Jesteśmy w Ekwadorze więc trzeba gdzieś równik przekroczyć. Problem tylko w tym, że tam gdzie mówią, że jest to go nie ma. Stoi za to pomnik. Położone obok muzeum twierdzi, że równik jest u nich. GPS twierdzi inaczej, ale i tak pokazują sztuczki z kręceniem się wody w różne strony. Według pana ze sklepu z pamiątkami, równik leży na ulicy. Wierzymy mu na słowo, nie chciało nam się latać miedzy samochodami, żeby to sprawdzić.

Smutno nam żegnać się z Martą i Mauriciem i ich szalonymi kotami Czetką i Kajtusiem, ale cóż, trzeba ruszać dalej. Muchas gracias Amigos!

Wyjeżdżając z Quito opuszczamy też Ekwador. Zatrzymujemy się jeszcze na noc w przygranicznym miasteczku Tulcan. Przed zmrokiem udało nam się odwiedzić niesamowity cmentarz z roślinnymi rzeźbami. Kilkadziesiąt lat temu zasadzono tam cyprysy i po jakimś czasie zaczęto je formować w przeróżne figury. Wygląda to niesamowicie.

Opuszczając Ekwador żegnamy też półkulę południową. Słońce znowu będzie zachodzić tam gdzie trzeba a woda kręcić się we właściwą stronę. Czujemy się prawie jak w domu.