Z łezką w oku pożegnaliśmy Ceci i polską ostoję w Limie. A że to już nasze ostatnie podrygi w Peru postanowiliśmy zakończyć ambitnie. Wymówki w postaci popsutej maszynki do gotowania nie mieliśmy bo tuż przed odjazdem dostaliśmy wiadomość, że po miesięcznym strajku poczta w Limie zaczęła pracować i wysłana kilka tygodni temu pompka do maszynki w końcu dotarła. W dodatku Cordilliera Blanca to ponoć najpiękniejsze góry świata, więc wstyd nie zrobić trekkingu. Na miejscu nasze ambicje trochę się ostudziły i zaczęły się wymówki. A to pogoda się psuje, a to jak tu nosić przez parę dni namiot, jedzenie na plecach skoro na motorach tak łatwo się to przewozi? Jednym słowem zwyciężył leń. I chyba słusznie bo nawet okoliczne laguny przysłonione były chmurami. W związku z tym zamiast trekkingu urządzamy pikniki. A trekking zrobimy innym razem, będzie po co wrócić do Peru.

Całkiem przyzwoicie odsłonił się natomiast Huascaran, sześciotysięcznik, którego ściana po silnym trzęsieniu ziemi w 1970 roku oderwała się i wraz z tonami śniegu i lodu w kilka chwil lawiną przysypała Yungay – leżące u podnóża miasteczko. Lawina żywcem pogrzebała około 20 tysięcy osób. Obecnie na miejscu miasteczka posadzono tysiące róż. Można jeszcze zobaczyć kopułę kościoła, zmiażdżony autobus i cmentarz. Dziwne to jednak uczucie spacerować wśród róż, wiedząc, że pod tobą pogrzebanych jest tylu ludzi. Trochę dziwne też się wydaje, że na miejscu tragedii odbywa się regularny handelek pamiątkarskim badziewiem, nawet film pokazujący lawinę można sobie kupić.

Z Caraz wyjeżdżamy drogą biegnąca wzdłuż Kanionu Pato, przejeżdżając przez kilkadziesiąt tuneli. Czasami kurz w środku jest taki, że nie widać czy coś jest z przodu czy nie. Bywa też wąsko i nie ma za bardzo gdzie się zatrzymać, a mi tu nie wiedzieć czemu motor gaśnie. W Trujillo trzeba będzie to sprawdzić.

Potrzebujemy przerwy. Po czterech dniach jazdy, porannego wstawania i żadnych atrakcji trzeba troszkę odsapnąć, jakiś kościół obejrzeć, na plazie posiedzieć i przede wszystkim wyspać się porządnie. Przejazd z jednego krańca Peru na drugi nie może się oczywiście obyć bez przekroczenia Andów, co oznacza kilkakrotne wjeżdżanie i zjeżdżanie z ponad 4 tysięcy metrów. Tym samym z upalnej dżungli znowu wjechaliśmy w góry i zimno, co dodatkowo przekonuje nas, żeby zostać sobie dzień dłużej w Ayacucho. Miasteczko zdaje się spełniać wszystkie nasze wymagania. Ładne, ale nie ma wiele do zobaczenia – idealne warunki do pobyczenia się. Turystów brak, więc cały hostel z tarasem i właścicielem ciągle nazywającym mnie „miss”, był dla nas. Zażyliśmy też troszkę kultury na koncercie tradycyjnej muzyki peruwiańskiej. To już nasz drugi koncert muzyki andyjskiej (pierwszy był w Boliwii) i oba koncerty wydawały nam się troszkę za długie. Może po prostu wszystkie utwory wydają nam się bardzo do siebie podobne i po kilku już nam wystarczy. Publiczność zadaje się, że była innego zdania, więc to raczej z nami jest coś nie tak.

Lima nas zaskoczyła. Nie architekturą, jedzeniem czy atmosferą, ale ludźmi. Spędziliśmy tu tydzień czując się jak u siebie w domu, gadając po polsku i smażąc placki ziemniaczane. A zaczęło się niewinnie od wysłania zapytania na CouchSurfing do Moniki. Monika akurat nie mogła nas przyjąć, ale uruchomiła kontakty i skontaktowała nas z Ceci – Peruwianką, która w latach 70-tych studiowała psychologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ceci od lat przyjmuje Polaków kontynuując gościnność swego ojca. A to przyjeżdżają do niej wyprawy alpinistyczne, a to Polacy, którzy jako pierwsi przepłynęli kanion Colca kajakiem. Dzięki Monice zaplątaliśmy się także i my. Tyle tylko, że o Ceci nie wiedzieliśmy nic i nie wiedzieliśmy kogo się spodziewać. Tym większą niespodzianką było dla nas usłyszeć „Cześć” i „Chodźcie, obiad już gotowy”. Tym oto sposobem już pierwszy wieczór w stolicy spędziliśmy w polskim gronie u Gosi, która na początku swojego pobytu w Peru również pomieszkiwała u Ceci. A potem jeszcze pogaduchy przy śniadaniu, wieczór przy rumie, smażenie placków. Skoczyliśmy też na kolację i drinki z Moniką i jej mężem Henrym. Dołączyła do nas Dorota, którą mamy nadzieję jeszcze odwiedzić w Nowym Jorku. W międzyczasie do Ceci wpadła jeszcze Asia podróżująca z córeczką Gają, Marek i Emil. Jednym słowem aż tak po polsku to jeszcze w naszej podróży nie było za co bardzo, bardzo dziękujemy!

Miało być jeszcze o krwawym weekendzie. W sobotę Ceci zaprosiła nas do swojego rodzinnego miasteczka Cerro Azul. Odbywały się akurat finały walk kogutów. Widzieliśmy to już na Filipinach, ale tu wszystko wydawało się bardziej poważne i profesjonalne. Właściciele kuraków wnosili na ring swoich podopiecznych w haftowanych narzutkach, a przed walką przywiązują im do nóg noże. W przerwach gra muzyka, leje się zimne piwo. Zdarzył się tylko jeden incydent. Kogut pacyfista w ramach protestu nie dał się zabić przeciwnikowi i sam podciął sobie gardło. Jak w tej kotłowaninie piór stali bywalcy potrafili to dostrzec pozostanie dla nas tajemnicą. Na walki kogutów raczej już się nie wybierzemy. Nie wybierzemy się też już drugi raz na corridę, którą zafundowaliśmy sobie w niedzielę. Widowisko nie jest tanie i zbiera się tu stołeczna elita. Oprawa jest piękna i niektóre momenty „tańca” z bykiem robią wrażenie, ale to jednak smutne, gdy dla rozrywki zabijane jest takie piękne zwierzę. Wiem, że chodzi o tradycję i często tym uzasadnia się kontynuowanie corridy. Jednak po obejrzeniu tej rzezi na żywo te argumenty już mnie nie przekonują. Czy warto kontynuować tradycję opartą na agresji i znęcaniu się nad zwierzęciem dla kilku minut popisów ze śmiertelnie zmęczonym bykiem i dla chwały matadora?

Wydawałoby się, że w dżungli to na każdym kroku czyha niebezpieczeństwo, a tu się okazuje, że kajmany nie atakują ludzi, tutejsze piranie wcale nie ogryzają ciała do kości (chociaż zapach krwi podobno może je do tego zachęcić), a tarantule co najwyżej mogą wywołać podrażnienie, gdy pogłaszcze się je po grzebiecie. W dżungli dużo bardziej niepozorne żyjątka mogą zrobić większą szkodę. Najgroźniejsze są podobno węże. Jest też gatunek cykady, od której ugryzienia można umrzeć. Wiedząc to wszystko trochę inaczej brzmią przechwałki o pływaniu w rzece z piraniami i kajmanami.

Oczywiście dżungla, którą my odwiedziliśmy to nie dziewiczy gąszcz, w którym trzeba drogę wyznaczać maczetą, ale rezerwat z wyznaczonymi ścieżkami przyrodniczymi. Jest niedosyt, bo tak trochę za spacerowo, ale za to edukacyjnie. Wychodzi na przykład na to, że żadnej kulturze nie jest obcy kult młodości. W dżungli rośnie drzewo wężowe, które zrzuca skórę (niektórzy nazywają je gringo, jako że biali nie przyzwyczajeni do mocnego słońca też zrzucają skórę). Indianie wydedukowali, że skoro drzewo tak się nieustannie odmładza to zeskrobana kora wymieszana z wodą pomoże i im zachować młodość.

Podpytaliśmy też czy nadal żyją w dżungli ludzie, którzy nigdy nie mieli styczności z cywilizacją. Jeden z przewodników opowiadał nam, że ostatni raz jego ojciec jakieś 40 lat temu widział parę z dzieckiem, ale na jego widok po prostu uciekli nie życząc sobie żadnego kontaktu. Oczywiście można wybrać się na wyprawę i przez kilka tygodni bez żadnej gwarancji (poza gwarancją znacznego odciążenia portfela) wypatrywać dzikich twarzy w zaroślach. Po co jednak zakłócać spokój tym, którzy sobie tego nie życzą? Poza tym można wybrać się do wiosek przebierańców, którzy dla turystów w przerwie miedzy meczem a serialem przebiorą się i poudają tradycyjne życie. Pewnie są też możliwości pośrednie. Wioski, gdzie nadal żyje się zgodnie z dawnymi tradycjami, ale które regularnie mają kontakty z nowoczesnym światem.

Mimo, że zawitaliśmy do dżungli dość oswojonej, największym wynagrodzeniem była wszechobecna soczysta zieleń. Po wielu tygodniach w przepięknych, ale suchych i żółto-brązowo-białych Andach to była uczta dla oczu.